NILIMPENDA KUPITA KIASI (01)

Sehemu ya 1: “Mwanzo Wa Yote”

Simulizi ya kweli – kama inavyosimuliwa na Tunu

Sijui kama kuna kitu kigumu kama kujaribu kusimulia maumivu yako kwa sauti ya utulivu. Kila herufi ninayoandika inanifanya nirudi nyuma — kwenye siku nilizojaribu kusahau lakini zikawa hazisahauliki.
Lakini naamini, labda hadithi yangu itamgusa mtu, labda itamkumbusha kwamba upendo ni zawadi, lakini pia unaweza kuwa adhabu.

Jina langu ni Tunu, msichana wa kawaida kabisa kutoka Buguruni, Dar es Salaam. Nilizaliwa kwenye familia ndogo ya watu watatu: mimi, mama yangu na mdogo wangu aitwaye Kelvin. Baba alituacha nikiwa na miaka sita tu, akadai anatafuta “maisha bora,” lakini hakurudi tena.
Mama ndiye kila kitu kwetu — mwanamke jasiri, anayejituma na kufanyia familia yake kila kitu, hata kama dunia inamcheka.

Nilikua katika maisha ya uswahilini — kelele za majirani, watoto wakicheza barabarani, na sauti za mama ntilie zikichanganyika na miziki ya taarab kutoka redioni. Nilipenda maisha hayo, yalikuwa magumu lakini yalikuwa halisi.

Sikuwa na maisha ya kifahari, lakini nilikuwa na ndoto. Nilihangaika na biashara ndogondogo mtandaoni — kuuza nguo, viatu, na manukato. Wakati mwingine nilihisi kama maisha hayakuwa na ladha, ila siku moja mambo yalibadilika.

Nakumbuka siku hiyo vizuri kama jana. Jua lilikuwa kali, Kariakoo ilijaa msongamano, na mimi nilikuwa nimechoka sana. Nilishika mifuko mikubwa yenye mizigo, nikiwa na haraka kurudi nyumbani kabla mvua haijanyesha.
Nilipanda daladala kuelekea Buguruni, nikakaa siti ya mbele, nikapumua kwa nguvu kana kwamba nimekimbia marathon.

Nilipogeuka nyuma kutafuta nafasi nzuri ya kuweka mizigo, macho yangu yalikutana naye — Brian.
Sijui kama unaweza kuelezea hisia ya moyo wako kusimama kwa sekunde chache, lakini ndivyo ilivyokuwa. Alikuwa amekaa siti ya nyuma, amevaa shati jeupe safi, suruali nyeusi, na miwani iliyomfanya aonekane tofauti na vijana wa mtaani.
Kuna kitu ndani yangu kilisema “Huyo si mtu wa kawaida.”

Tuliposhuka daladala, nilihisi kama macho yake yananiandama. Nilijaribu kujifanya sijali, nikashika pochi yangu — na hapo ndipo niliposhtuka. Pochi haikuwa mkononi! Nilihisi damu zangu zikikimbia mwilini. Nilitaka kurudi haraka kwenye daladala, lakini kabla sijafanya hivyo, nilisikia sauti nyuma yangu:

“Samahani, dada… unaamini bahati?”

Niligeuka. Brian alikuwa amesimama pale, ameinua pochi yangu juu.

“Umesahau hii, nilitaka kukukimbiza lakini daladala lilishaondoka.”

Nilikosa maneno. Nilijikuta natabasamu kama mjinga. Nilimshukuru mara mbili tatu, lakini kabla sijamshukuru vya kutosha, akasema kwa sauti ya utulivu:

“Labda Mungu alitaka tukutane leo. Nipe namba yako, huenda tukaendelea na hii bahati.”

Nilicheka — si kwa sababu ilikuwa ya kuchekesha, bali kwa sababu nilihisi kitu ndani yangu kilichokuwa hakijawahi kuhisiwa.
Siku hiyo nilimpa namba yangu, nikijifariji kwamba ilikuwa ni kitu cha kawaida tu. Lakini nilipofika nyumbani na simu yangu ikaita usiku uleule, moyo wangu uliruka.

Ilisomeka jina moja tu lililoanza safari ya maisha yangu mapya: Brian anapiga simu…

Siku hiyo haikuwa ya kawaida. Nilikuwa nimepoteza pochi, lakini kumbe nilikuwa nimepata kitu kitakachonipoteza mimi mwenyewe.

 Itaendelea…