NILIMPENDA KUPITA KIASI (38)

Sehemu ya 38:

Siku ile nilipotoka hospitalini, nilihisi kama dunia nzima imeanza upya.
Jua lilikuwa linawaka kwa upole, upepo ukipeperusha majani kwa sauti ya faraja.
Nilibeba mtoto wangu, Amani, mikononi, nikihisi kama kila pumzi yake ni sala ndogo inayonipa nguvu.

Nilipofika nyumbani, nilisimama mlangoni kwa muda nikitazama ndani ya nyumba ndogo ambayo nilikuwa nimeipanga peke yangu.
Hakukuwa na fanicha nyingi, lakini kila kitu kilikuwa safi, chenye maana.
Nilikuwa nimeweka maua madogo mezani, picha yangu na mama, na pale ukutani maneno yangu niliyoyaandika miezi michache kabla ya kujifungua:

“Nilimpenda kupita kiasi,
lakini nilijipenda zaidi nilipovunjika.”

Nilikaa kitandani, nikamtazama Amani akiwa amelala.
Nilihisi machozi yakinitoka, lakini safari hii hayakuwa ya huzuni.
Yalikuwa machozi ya shukrani.
Kwa Mungu. Kwa maisha. Kwa mimi.

Baadaye jioni, mlango ukagongwa kwa upole.
Nilijua ni nani Brian.
Nilipofungua, alikuwa amebeba kikapu cha matunda na maua ya waridi meupe.
Alisimama kimya kwa sekunde chache, macho yake yakitazama ndani, kisha akasema kwa sauti ya heshima,

“Sikuja kama mpenzi, nimekuja kama baba.
Niliahidi nitakuwepo kwa Amani, na ahadi hiyo bado ipo.”

Nilimkaribisha ndani.
Alienda moja kwa moja kwa kitanda, akamtazama mtoto wetu akiwa amelala,
kisha akainama taratibu, akambusu paji la uso wake, akasema kwa upole,

“Amani, baba yuko hapa.”

Nilimtazama, moyo wangu ukiwa umesheheni hisia mchanganyiko si upendo wa kimapenzi, bali ule wa heshima ya mtu anayetambua makosa yake na kuyakubali.

Tulikaa kimya kwa muda mrefu, tukimsikiliza Amani akivuta pumzi ndogo ndogo, kama muziki wa maisha mapya.
Kisha nikasema kwa sauti ya taratibu,

“Brian, nimejifunza kitu kimoja.
Upendo si lazima uwe wa kuwa pamoja.
Wakati mwingine, upendo ni kupeana nafasi ya kuwa watu bora, kila mmoja upande wake.”

Alinitazama kwa macho ya upole, akasema,

“Na mimi nimejifunza, Tunu…
upendo wa kweli hauishii pale moyo unapoumizwa unaendelea kupitia heshima, kujali, na msamaha.”

Tulitabasamu.
Ule ukimya wa jioni uliokuwa umetanda nyumbani ulikuwa wa amani ya kweli.
Nilihisi kama nyumba yangu ndogo ilikuwa imejaa nuru isiyoonekana.
Amani akatabasamu kidogo usingizini, kana kwamba alihisi yote hayo.

Siku zikapita.
Brian alianza kumtembelea mara kwa mara, si kila siku, bali kwa mpangilio.
Alileta mahitaji ya mtoto, akamsomea hadithi, na kisha akaondoka kwa utulivu.
Hakukuwa na shinikizo, hakuna maneno ya “tujaribu tena”
kulikuwa na upendo wa kimya, wa kiutu, wa ukweli.

Nilijua, safari yangu kama Tunu haikuishia kwa maumivu.
Ilianza pale nilipojifunza kuishi kwa amani.

Nilimwangalia Amani siku moja akiwa amelala kifuani mwangu, nikamwambia kwa sauti ya chini,

“Mama aliumia, lakini akaamka.
Akaumia tena, lakini akajifunza.
Na sasa, kwa ajili yako, mama anaishi.”

Itaendelea…