NILIMPENDA KUPITA KIASI (40)

Sehemu ya 40: 

Miezi sita baadaye, maisha yangu yalikuwa tofauti kabisa.
Nilikuwa mama, mwandishi, na mwanamke mwenye utulivu ndani yake.
Kila asubuhi nilipoamka, nilimwangalia Amani akiwa amelala nikimkumbusha kuwa mimi nilinusurika.

Kazi yangu ya uandishi ilikuwa imepanuka.
Makala zangu zilianza kusambaa mitandaoni, watu wakizisoma na kulia, wakinipigia simu au kunitumia ujumbe wakisema,

“Tunu, maneno yako yamenigusa.
Umeyasema maisha yangu bila kunijua.”

Siku moja, nilipokea barua pepe kutoka kwa kampuni kubwa ya uchapishaji nchini.
Walikuwa wamesoma kazi zangu, na walitaka nifanye kitu kikubwa
kuandika kitabu changu mwenyewe.

Nilikaa kimya kwa muda mrefu kabla sijajibu.
Nilihisi kama dunia ilikuwa inanirudishia kilichonipotea — sauti yangu.
Niliandika majibu mepesi tu:

“Nipo tayari.”

Wiki chache baadaye, nilianza kazi hiyo kubwa.
Kila ukurasa niliandika ulikuwa kama jeraha lililokuwa likifunga polepole.
Niliandika kuhusu upendo, usaliti, maumivu, msamaha, na hatimaye kujipenda.
Sio kwa chuki, bali kwa hekima.
Sikuandika kumfichua mtu, bali kuponya wengine kupitia safari yangu.

Nilikiita kitabu hicho:
“Nilimpenda Kupita Kiasi.”

Ndiyo, jina lile lile lililobeba simulizi ya maisha yangu lakini safari hii, lilikuwa hadithi ya matumaini, si ya maumivu pekee.

Siku ya uzinduzi wa kitabu, watu wengi walifika.
Nilivaa gauni rahisi la rangi ya samawati, nikiwa nimembeba Amani mikononi.
Nilipanda jukwaani, moyo ukidunda taratibu.
Nilitazama umati, kisha nikasema,

“Kuna wakati nilidhani nimepoteza kila kitu.
Nilidhani mapenzi yalikuwa mwisho wa dunia.
Lakini kumbe, mwisho wa moyo wangu haukuwa mwisho wa maisha yangu.
Nilimpenda kupita kiasi lakini katika upendo huo, nilijikuta.
Na sasa, nataka kila mwanamke anayesoma haya ajue:
unaweza kuvunjika, ukalia, ukapotea,
lakini bado ukajijenga upya kwa uzuri zaidi.”

Umati ulisimama, ukapiga makofi makubwa.
Niliangalia nyuma ya ukumbi Brian alikuwa amekaa kimya, akishika maua mkononi, machozi yakimtiririka kimya.
Tulitazamana kwa muda mrefu si kwa huzuni, bali kwa shukrani.
Yule aliyeniumiza alikuwa pia sehemu ya sababu ya mimi kuwa nani leo.

Nilitabasamu kwake, nikamwambia kwa macho,

“Asante.”

Baada ya hafla, alinijia taratibu, akasema,

“Tunu, nimekosa maneno.
Umenigeuza kuwa mwanaume bora zaidi, hata bila kuniambia.”

Nikacheka kwa utulivu, nikamjibu,

“Na wewe umenifundisha kitu muhimu
kwamba msamaha ni zawadi kubwa zaidi unayoweza kujipa.”

Tulisimama kimya, tukimtazama Amani akicheka mikononi mwangu.
Sasa alikuwa akijua sauti yangu, akijua dunia yake ni salama.

Nilihisi kama safari yangu ya maumivu imefika mwisho,
na mwanzo wangu mpya umeanza rasmi.

Itaendelea…