NILIMPENDA KUPITA KIASI (41)

Sehemu ya 41:

Baada ya uzinduzi wa kitabu, maisha yangu yalibadilika kwa kasi ya ajabu.
Wiki moja tu baadaye, simu yangu ilianza kulia kila saa
vyombo vya habari, podcast, taasisi za wanawake, na hata vyuo vikubwa vilitaka nije kuzungumza.

Sio kwa sababu mimi ni mtu maarufu,
hapana…
bali kwa sababu sauti yangu ilikuwa sauti ya wengi.
Sauti ya mwanamke aliyeteseka kimya kimya,
aliyelia gizani,
lakini siku moja akasema:

“Inatosha.”

Kitabu changu Nilimpenda Kupita Kiasi kilianza kuuzwa kwa kasi.
Kila nilipofungua mitandao, niliona wanawake wakipost wakisema:

“Tunu, hii ni hadithi yangu.”
“Nimepata nguvu ya kuondoka.”
“Umenipa macho mapya ya kujitazama.”

Nilikuwa nimegusa maisha bila hata kugusa mikono yao.
Nilifahamu hii ndiyo ilikuwa sababu ya maumivu yangu ya zamani.
Yalinisukuma kuwa mwanga kwa wengine.

Siku moja, nilipewa mwaliko wa kuongea kwenye mkutano mkubwa wa wanawake mjini.
Ukumbi ulikuwa umejaa wanawake wa umri tofauti, wengine na watoto, wengine na mabinti zao.
Brian pia alikuwapo, akiwa nyuma kabisa, kimya kama kawaida, akinitazama kwa heshima.

Nilipanda jukwaani, nikapumua kwa kina.
Kisha nikasema,

“Nilipokuwa naumia, nilidhani maisha yameisha.
Lakini kumbe, maumivu yalikuwa mwalimu.
Yalikuwa njia ya kuniita, kuniambia nipaze sauti yangu.
Niliwahi kumpenda mtu kupita kiasi
mpaka nikajisahau.
Lakini sasa ninajiambia:
Nilimpenda kupita kiasi, ndiyo…
lakini siku ya mwisho, nilijipenda zaidi.”

Umati ukapiga makofi, wengine wakilia.
Niliona wanawake wakikumbatiana, wakibubujikwa machozi, wakipumua kwa mara ya kwanza baada ya miaka ya kubeba uchungu.

Baada ya mkutano, Brian alikujia polepole.
Kila mara alipojisogeza, moyo wangu haukuwahi kuuma tena
ulikua umekua, umekuwa mtu mzima.

Akasema kwa upole,

“Tunu, nimekuletea kitu.”

Akanipa bahasha ndogo ya rangi ya cream.
Nilipoifungua, nilikuta barua iliyoandikwa kwa mwandiko wa mkono, kitu ambacho sikuwahi kukiona kutoka kwake.

Iliandikwa:

‘Tunu,
Kwa miaka mingi nilichoona ndani yako ni upendo.
Lakini kilichonifanya nijilaumu ni jinsi nilivyokuumiza.
Leo nimekuona kwenye jukwaa, ukitembea kama mwanamke ambaye Mungu alimtengeneza kwa nguvu,
na nimejua sio mimi tena ninayestahili moyo wako.
Lakini nataka ujue kitu kimoja:
Siwezi kujisifu kwamba nilikuwa mwanaume wako,
bali najivunia kwamba nimewahi kupendwa na mtu kama wewe.
Brian.’

Nilisoma barua kwa kimya, macho yakiungua kwa hisia nzito.
Sio maumivu… hapana.
Ni heshima.
Ni kukubali.
Ni mwisho mzuri wa safari ngumu.

Nikamtazama, nikasema kwa sauti ya upole sana,

“Brian… umekomaa.”

Akatabasamu kwa huzuni ya uzuri, ile huzuni ya mtu anayeachilia kwa heshima.

“Na wewe umeangaza, Tunu.
Angaza sasa kwa ajili ya dunia
si kwa ajili yangu.”

Nilimshika mkono kwa sekunde chache,
si kama mpenzi,
bali kama watu wawili waliopitia vita ya moyo pamoja na kuishi.

Kisha nikamwambia,

“Asante.
Kwa safari iliyopita,
na kwa kuniandikia mwisho mzuri.”

Aliondoka kimya kimya.
Na sikuona tena macho yake yakiomba nafasi
kwani alishaelewa kwamba nafasi yangu mpya ilikuwa mwangaza,
si kumbukumbu.

Nilimbeba Amani mikononi, nikamtazama, nikamwambia,

“Mtoto wangu… mama amepitia mengi,
lakini sasa, tumeingia kwenye mwanga.
Kuanzia leo, hakuna giza tena.”

Nilitoka nje ya ukumbi, jua likiangaza usoni mwangu,
nikahisi hewa safi ya maisha mapya.