NILIMPENDA KUPITA KIASI (42)

Sehemu ya 42:

Maisha yangu yalichanua kama ua la jua lililokutana na maji baada ya kiangazi kirefu.
Nilikuwa mama mama mwenye upendo, nguvu na wajibu mpya.
Lakini pia nilikuwa mwandishi mwandishi ambaye maneno yake yamevuka mipaka ya moyo na kuingia katika ulimwengu wa jamii.

Siku moja, nikiwa nimekaa sebuleni na Amani akicheza na midoli yake, nilipokea barua pepe yenye kichwa kisichonifanya niamini macho yangu:

“International Women’s Voice Conference  Invitation for Tunu A.
Topic: Healing Through Words”

Niliisoma mara mbili, mara tatu…
Kisha nikaitazama kwa muda mrefu nikiwa nimekakamaa.
Machozi yalianza kunitoka kabla hata sijagundua.

Nilikuwa nimealikwa nchini South Africa, katika mkutano mkubwa wa kimataifa wa wanawake—mahali ambapo wanawake kutoka mabara tofauti wanakusanyika kuzungumza juu ya safari zao, majeraha yao, ushindi wao.

Nilipiga simu menejimenti ya wachapishaji wangu, nikawambia kwa sauti ya kutetemeka:

“Hii ni kweli?”

Meneja wangu akacheka,

“Si tu kweli, Tunu…
wamesema wewe ndiye mzungumzaji wanayemtaka zaidi.
Hadithi yako imevuka mipaka.”

Nilikumbatia siku hiyo kama ndoto iliyotimia.
Nilimwangalia Amani, nikamchukua, nikamzungusha angani huku nikicheka na kulia kwa wakati mmoja.

“Mama anaenda mbali, mwanangu…
lakini safari hii, unakwenda na mimi moyoni.”

Nilianza maandalizi:
Niliandika hotuba moja ya maisha.
Sio hotuba ya kulalamika.
Sio hotuba ya kumshambulia Brian, wala hadithi ya chuki.
Ilikuwa hotuba ya uponyaji, kujitambua, na kusimama tena.

Siku ya safari ilipofika, nilivaa nguo yangu niliyoipenda ya kijivu, nikamwacha Amani kwa Asha jirani yangu ambaye aligeuka kuwa kama dada.
Asha alinibusu shavu, akasema,

“Enda ukawakilishe wanawake wetu.
Enda uwaonyeshe kuwa tuna nguvu kuliko maumivu.”

Nilipoingia kwenye ndege, moyo wangu ulikuwa mchanganyiko wa hofu na furaha.
Nilikumbuka safari yangu yote
maumivu, udhaifu, upendo, usiku niliofunga macho machozi yakiniruka…
Lakini pia nilikumbuka nguvu nilizozipata baada ya kila kilio.

Ndege ilipotua South Africa, nilihisi kama dunia inanipigia makofi.
Watu walinitambua walinijia, wakiniambia,

“Are you Tunu?
You’re the one who wrote that healing book, right?”

Moyo wangu ulijaa shukrani.
Sikuamini kuwa maneno yangu yamefika mbali hivyo.

Siku ya hotuba, nilivaa gauni jeupe lenye mpindo mrefu, nikapanda jukwaani mbele ya umati wa zaidi ya watu elfu mbili.
Macho yangu yalikuwa yamejaa machozi ya furaha, mikono ikitetemeka lakini moyo ukiwa thabiti.

Nilianza kusema:

“Mimi ni Tunu.
Si mwanamke aliyefanikiwa tu
bali mimi ni mwanamke aliyesimama baada ya kuporomoka.
Niliwahi kumpenda mtu kupita kiasi…
mpaka nikajikuta nimepotea.
Lakini leo nimesimama hapa, si kama mtu aliyeumizwa,
bali kama mtu aliyepata maana ya kweli ya upendo
upendo wa kujiponya na kujiamini.”

Watu walipiga makofi makubwa.
Wengine walilia kwa hisia.

Nilimaliza hotuba kwa maneno ambayo leo hii ni kauli yangu rasmi:

“Maumivu yalinilazimisha kukua.
Kujipenda kunanifanya niishi.”

Baada ya mkutano, wanawake walinifuata kwa wingi—wakati mwingine nikiwa sizijui hata lugha zao, lakini macho yao yalieleza kila kitu.
Walinihug, wakinong’ona:

“Thank you.”
“Asante.”
“Merci.”
“Gracias.”

Nilijisikia kama sauti ya wanawake wasio na sauti.
Kama mama aliyepona na kuleta mwanga kwa wengine.

Usiku ule niliporudi hotelini, nilifungua simu yangu.
Nikaona picha ya Amani aliyotumwa na Asha akiwa na tabasamu pana, na ujumbe mdogo:

“Mama, rudi na mwanga wako.
Tunausubiri.”

Nilitabasamu, nikajua safari yangu haijaisha.
Kwa sababu mwanga nilioanza nao unapaswa kuendelea kuwaka
kwa ajili yangu,
kwa ajili ya Amani,
na kwa ajili ya wanawake waliopoteza sauti zao.

Itaendelea…