NILIMPENDA KUPITA KIASI (03)

Sehemu ya 3: “Kukutana Uso kwa Uso” 

Simulizi ya kweli – kama inavyosimuliwa na Tunu

Kuna siku ambazo haziwezi kufutika akilini, hata miaka ikipita. Siku ya kukutana kwa mara ya kwanza na Brian ilikuwa moja ya hizo. Nilihisi kama dunia nzima ilikuwa imenipanga kwa ajili ya tukio hilo.

Alinitumia ujumbe alfajiri:

“Leo nataka nikuone, Tunu. Tafadhali usinikatalie.”

Nilisoma ujumbe huo nikiwa bado kitandani, macho yakiwa mazito lakini moyo ukiwasha moto. Nilijaribu kujipa moyo kwamba ni kawaida, ni chakula cha jioni tu, siyo kitu kikubwa… lakini moyoni nilijua hii haikuwa ‘chakula cha jioni cha kawaida’.

Tulipanga kukutana jioni, maeneo ya Posta, karibu na mgahawa wa kisasa kidogo. Nilivaa blouse nyeupe niliyoihifadhi kwa siku maalum, suruali ya jeans safi, na nikajipulizia manukato yangu niliyoyanunua kwa bei ya maumivu Kariakoo. Nilijitazama kwenye kioo, nikasema kimoyomoyo,

“Leo nitakutana na mtu ambaye moyo wangu unamkumbuka hata kabla sijamuona vizuri.”

Nilifika mapema, nikakaa kwenye meza ya pembeni, moyo ukipiga kama ngoma ya jando. Kila mtu aliyepita nilihisi labda ndiye, lakini nilimjua mara tu alipofika.

Brian alikuja taratibu, akivaa t-shirt nyeusi na suruali ya khaki. Alikuwa na tabasamu lile lile — lile lililofanya nilichanganyikiwe siku ile kwenye daladala. Aliposimama mbele yangu, nikasikia harufu yake — mchanganyiko wa manukato ya kiume na hewa ya ujasiri.

“Tunu…” aliniita kwa sauti ya upole.
“Brian,” nilijibu huku nikicheka kidogo, lakini mikono yangu ikitetemeka.

Alinyoosha mkono, akanisalimia, na kwa sekunde chache tulibaki tukiangaliana kimya. Macho yake yalikuwa na jambo — siyo neno, siyo ahadi, bali hisia. Nilihisi kana kwamba dunia nzima imetulia, ni sisi wawili tu tuliosalia.

Tulikaa, tukaanza mazungumzo. Mazungumzo ambayo yalihisi kama tulikuwa tunajuana miaka mingi.
Aliniambia jinsi alivyonipenda tangu siku ile kwenye daladala, na kwamba alikuwa na hofu kubwa kama nisingekubali kumpa namba.

“Kuna kitu ndani yako kilinivuta, Tunu. Sijui ni nini, lakini kilinifanya niamini kuwa lazima nikujue.”

Nilicheka, lakini ndani ya moyo wangu nilikuwa najihisi nikiyeyuka. Nilipenda kila neno alilosema. Aliongea kwa sauti ya utulivu, akaniangalia moja kwa moja machoni — kitu ambacho wanaume wachache hufanya kwa uaminifu.

Wakati chakula kilipoletwa, nilijikuta siwezi kula vizuri. Nilikuwa nawaza maneno yake, namna alivyonishika mkono wakati wa kuzungumza, na jinsi macho yake yalivyokuwa yananiambia “niko hapa kwa ajili yako.”

Tulimaliza kula, tukatembea hadi kituoni. Wakati tunakaribia kuagana, alinigeukia ghafla, akasema kwa sauti ya chini sana:

“Tunu… nataka nikuahidi kitu. Siwezi kukuahidi maisha yasiyo na maumivu, lakini naweza kukuahidi kuwa sitakukimbia pale mambo yatakapokuwa magumu.”

Nilishindwa kusema neno lolote. Nilihisi machozi yakitaka kunitoka — siyo ya huzuni, bali ya furaha isiyoelezeka. Alinishika mkono, akaibusu nyuma yake taratibu, kisha akaondoka.

Nilibaki pale nikimtazama akipotelea gizani, moyo wangu ukicheza muziki wa mapenzi wa kimya. Nilijua nimeanguka — kwa nguvu, na labda kupita kiasi.

Siku ile nilirudi nyumbani nikiwa nimejawa na furaha ya ajabu. Nilijilaza kitandani nikitabasamu peke yangu, nikiwa sijui kama furaha hiyo ilikuwa mwanzo wa neema au mwanzo wa mateso.

 Wakati mwingine mtu akikushika mkono mara ya kwanza, moyo wako unajua kabisa kama utauachia tena — au la.

– Itaendelea…