NILIMPENDA KUPITA KIASI (20)

Sehemu ya 20:

“Anarudi Kevin…” 

Siku moja jioni, nilikuwa nasimama nje ya ofisi, nikingojea bodaboda nirudi nyumbani.
Mvua ilikuwa imeanza kunyesha kidogo, na anga lilikuwa limejaa mawingu mazito.
Nilikuwa nikihisi utulivu wa ajabu  ule wa mtu ambaye amepata mwelekeo mpya.

Ghafla, gari jeusi lilisimama mbele yangu.
Dirisha likashuka, na sauti ile ambayo nilikuwa sijaisikia kwa miezi mingi ikanigusa tena.

“Tunu…”

Nilihisi kama moyo umesimama kwa sekunde chache.
Nilipogeuka, nilimuona Kevin.
Sura ileile, lakini macho yake yalikuwa tofauti  yalikuwa na huzuni, si kiburi.

Alishuka taratibu, mvua ndogo ikimnyeshea mabega.

“Sikuamini kama bado utanipokea niongee na wewe, lakini nimejaribu mara nyingi bila mafanikio.”

Nilibaki kimya, nikimtazama.
Nilihisi hisia zangu zikichanganyika  si hasira tena, si maumivu makali kama zamani, bali hisia za mtu anayekumbuka kitu kilichokuwa sehemu ya maisha yake.

Tulikaa ndani ya gari.
Alinitazama kwa macho ya uaminifu na kusema kwa sauti ya chini,

“Tunu, nilikuumiza.
Nilifanya makosa makubwa sana.
Nilihisi nimepoteza kila kitu baada ya wewe kuondoka.
Yule mwanamke niliyekwambia kuwa na mimba  alikiri hakuwa na ujauzito wowote wangu.
Ilikuwa njama yake kunishikilia.”

Nilihisi pumzi yangu ikikatika kwa sekunde chache.
Nilijaribu kuficha hisia, lakini macho yangu yalinitangaza.

“Kwa nini unaniambia haya sasa, Kevin?”

“Kwa sababu nilijifunza kitu, Tunu,” alisema akishusha pumzi.
“Upendo wa kweli hauji mara mbili.
Nilijaribu kusahau, lakini moyo wangu ulinikataa.
Nataka usinichukie, hata kama hutaki kurudi kwangu.”

Nilitazama nje, nikiona matone ya mvua yakidondoka taratibu kwenye kioo.
Nilihisi mchanganyiko wa kumbukumbu, maumivu, na huruma.
Lakini ndani yangu, nilijua  mimi si yule Tunu wa zamani.

“Kevin,” nilisema kwa utulivu, “naamini kila neno ulilosema.
Lakini si kila kitu kinachopaswa kurudi, hata kama bado kina thamani.
Wakati mimi nilikuwa nikijiponya, nilijifunza kuishi tena  bila maumivu, bila hasira.”

Alinyamaza kwa muda, macho yake yakiwa yamejaa machozi.

“Hivyo basi, huna nafasi tena moyoni mwako?”

Nilitabasamu kwa upole.

“Kuna nafasi ya kukusamehe.
Lakini si nafasi ya kurudia kilichopitwa na wakati.
Moyo wangu sasa umejifunza kupenda kwa amani.”

Tulikaa kimya.
Wakati huo, nilijua  huu ulikuwa mwisho wa kweli.
Sio kwa maneno, bali kwa hisia.

Aliniangalia kwa sekunde chache, kisha akasema,

“Ninafurahi kukuona ukiwa mwenye amani.
Na nikikosa kitu chochote maishani, itakuwa ni tabasamu lako.”

Nilitabasamu kidogo, nikafungua mlango wa gari, nikatoka nje taratibu.
Mvua ilianza kunyesha zaidi, lakini kwa ndani nilihisi jua likiwa linawaka.

Nilitembea nikijua  nimefunga ukurasa kwa heshima.

 Wakati mwingine hatuhitaji majibu, tunahitaji tu amani ya kujua kwamba tumefika mwisho wa hadithi kwa utulivu.

Itaendelea…