NILIMPENDA KUPITA KIASI (23)

Sehemu ya 23:

Kuna siku nilikaa sebuleni, nikitazama dirishani huku mvua ndogo ikinyesha.
Mawimbi ya kumbukumbu yalikuwa yanapita kichwani mwangu  baadhi zilinifanya nitabasamu, zingine ziliniacha nikitafakari.
Nilijiuliza swali moja:

“Je, moyo unaowahi kuvunjika unaweza kuamini tena kwa kweli?”

Sauti ya ndani ilinijibu kwa upole,

“Ndiyo, ukijipa muda wa kupona.”

Kwa muda mrefu, nilikuwa nikiishi kwa tahadhari.
Nilicheka, lakini nilihofia kuachia hisia.
Nilijibu meseji, lakini mara nyingi nilijizuia kuwa wa kwanza kutuma.
Nilihofia kupenda, si kwa sababu sikutaka, bali kwa sababu nilijua maumivu ya kupoteza.

Lakini Brian alikuwa tofauti.
Hakuwa na haraka ya kunifanya nimuamini.
Alinipa muda, nafasi, na utulivu.
Kila nilipokuwa kimya, hakulazimisha mazungumzo  aliheshimu kimya changu.
Na hapo nilianza kumwamini, kidogo kidogo.

Siku moja, alinialika kwenye sherehe ndogo ya familia yake.
Nilihisi hofu ndogo  ilikuwa mara yangu ya kwanza kuwa sehemu ya maisha yake binafsi.
Lakini nilipofika, kila mtu alinipokea kwa upendo.
Mama yake alinikaribisha kwa tabasamu, akasema,

“Brian anapenda kutabasamu, lakini hatabasamu kwa mtu yeyote. Asante kwa kumrudishia amani yake.”

Nilihisi machozi yakinitoka bila kutarajia.
Maneno hayo yaligusa nafsi yangu kwa kina.

Baada ya sherehe, tulitembea nje tukitazama mwezi.
Nilimwambia kwa sauti ya chini,

“Brian, unajua mimi bado nina hofu?”

Akanishika mkono kwa upole, akasema,

“Ni sawa, Tunu. Hofu yako haijaniogopesha.
Inanifanya nikuheshimu zaidi, kwa sababu bado upo, licha ya yote.”

Nilimwangalia, nikatabasamu huku machozi yakiwa yananibubujika.
Siku hiyo nilijua  nilikuwa nimeanza kuamini tena.

Sio kwamba nilisahau yaliyopita,
lakini nilijua sasa hayakuwa na nguvu ya kunizuia kupenda.

 Kuamini tena si rahisi, lakini ni ushindi mkubwa zaidi wa moyo uliowahi kuumia.

 Itaendelea…