NILIMPENDA KUPITA KIASI (35)

Sehemu ya 35

Siku ya pili baada ya matokeo, nilifunga begi ndogo.
Sikupanga kwenda mbali, nilitaka tu kuwa mahali ambapo ningeweza kusikia mawazo yangu bila kelele za dunia.
Nilimwambia Brian,

“Sitoki kwa hasira, natoka kwa ajili ya nafsi yangu.
Nafsi iliyochoka kujenga wakati kila kitu kinavunjika tena.”

Hakusema chochote, alinisindikiza kimya hadi mlangoni.
Niliona machozi yakimtiririka, lakini sikuweza kubaki  kwa sababu nilijua, kubaki kwa wakati ule kungekuwa sawa na kujipoteza.

Nilienda kwa mama yangu kijijini Mkuranga.
Alinishangaa kuniona, lakini hakuuliza maswali.
Alinipokea kwa upole wa mama anayejua mtoto wake ameumia.
Usiku wa kwanza nililala nikiwa nimemkumbatia tumbo langu.
Nilimnong’oneza mtoto wangu,

“Wewe ndiyo sababu ya mimi kuendelea kupumua.
Sitakuruhusu uzaliwe ndani ya hofu, bali ndani ya upendo.”

Siku zikapita.
Nilianza kufanya mambo madogo ya kuniweka hai  kupanda bustani, kusoma vitabu, hata kusaidia watoto wa jirani kujifunza kusoma.
Lakini moyoni, bado kulikuwa na sauti ndogo ikiniuliza:

“Je, Tunu, unaweza kumsamehe Brian?”

Nilijua, msamaha si kusema “hakuna kilichotokea.”
Ni kusema, “Sitaki kuendelea kuumia.”

Siku moja jioni, nikiwa nimekaa chini ya mti wa mwembe nyuma ya nyumba ya mama, niliona gari likisimama mbali.
Nilimwona Brian akishuka, akiwa na macho mekundu, amechoka, lakini uso wake ulikuwa na kitu kimoja  toba.

Aliponikaribia, hakusema mara moja.
Alisimama mbele yangu, akashika mikono yangu polepole, akasema,

“Nilikupoteza mara ya kwanza kwa uoga,
na sasa nakuona ukienda tena kwa sababu ya makosa yangu.
Lakini nataka ujue, mtoto yule… nimeamua kumtunza,
lakini moyo wangu unabaki kwako.
Siombi urudi leo, naomba tu usifunge mlango kabisa.”

Nilimtazama, moyo wangu ukigawanyika kati ya maumivu na upendo.
Nilijua hakuwa mlaghai  aliumia kama mimi.
Nilipumua kwa kina, nikasema,

“Brian, sikujui kama nitakupenda tena kwa namna ile ile.
Lakini nitakusamehe, kwa ajili yangu, kwa ajili ya mtoto huyu,
na kwa ajili ya amani yangu.”

Alipiga magoti, akashika tumbo langu, akasema kwa sauti iliyovunjika,

“Nitamngojea, nitamchunga,
na nikibahatika, nitangojea moyo wako uamini tena.”

Nilimshika kichwa, nikasema kwa upole,

“Huo ndio upendo wa kweli, Brian  si ule wa maneno,
bali ule unaokubali matokeo ya makosa yako bila kulazimisha matokeo.”

Ule ukimya uliotanda kati yetu ulikuwa mzito lakini wa amani.
Nilihisi kama sehemu ya mzigo imetoka kifuani.
Nilijua bado kulikuwa na safari ndefu mbele,
lakini kwa mara ya kwanza, nilihisi nimeanza kupona kwa kweli.

Nilipomgeukia kuondoka, jua lilikuwa linazama taratibu,
na upepo ulipepeta nywele zangu kama ishara kwamba mwisho haujaandikwa  bado unaendelea.

Itaendelea…