NILIMPENDA KUPITA KIASI (37)

Sehemu ya 37:

Usiku ule nilihisi maumivu ya kwanza tumboni.
Sikuwa na hofu  nilihisi kama dunia ilikuwa inanipigia hodi kwa upole, kuniambia:

“Wakati umefika, Tunu.”

Nilipumua kwa kina, nikakaa kitandani nikikumbatia tumbo langu.
Nilikuwa nimejiandaa  begi langu la hospitali lilikuwa tayari, kila kitu kiko mahali pake.
Nilimuita Asha, jirani yangu ambaye tulikuwa tumezidi kuwa kama ndugu, akanisaidia kunifikisha hospitali.

Muda mfupi baadaye, nilikuwa kwenye wodi.
Manesi walikuwa wananitazama kwa upole, lakini nilihisi kila kitu kwa nguvu  maumivu, pumzi, mapigo ya moyo, na sauti ya maisha mapya ikinijia.

Ghafla, mlango ukafunguka.
Nilimsikia sauti niliyoijua vyema:

“Tunu!”

Niligeuka  Brian.
Alikuwa amevaa kwa haraka, macho yakiwa na wasiwasi, lakini ndani yake kulikuwa na upendo wa kweli, usio na masharti.
Nilitaka kuuliza ni nani alimwambia, lakini sikuwa na nguvu.
Badala yake nilimkazia macho, nikamshika mkono, nikasema kwa sauti ya chini,

“Usiniache.”

Akaushika mkono wangu kwa nguvu,

“Sikuachi tena, Tunu.
Hata kama si mimi ninayeanza ukurasa huu,
nataka niwepo ukiandikwa.”

Dakika zikapita kama saa, maumivu yakizidi, maneno yakikosa maana,
lakini ndani yangu nilihisi  huu ni mwanzo.
Nilipopiga kilio cha mwisho, nikamsikia mtoto akilia kwa sauti nyembamba, safi, yenye uhai.

Nilitabasamu huku machozi yakinitiririka.
Brian alijikuta naye analia, akishika kichwa chake mikononi.
Nesi akaniweka mtoto kifuani kwangu, nikamwangalia kwa mara ya kwanza.
Ndogo, mweupe kidogo, uso wake ukiwa na mchanganyiko wa mimi na Brian.

Nilimwangalia, nikasema kimoyomoyo,

“Karibu duniani, mwanangu.
Mama amevumilia, amelia, amependa  na sasa anaishi kwa ajili yako.”

Brian alinisogelea, akagusa taratibu kichwa cha mtoto,

“Nitamwita Amani,” akasema kwa sauti ya upole.
“Kwa sababu wewe na yeye ndio amani yangu ya kweli.”

Nilitabasamu kwa uchovu, nikamwangalia nikiwa nimechoka lakini nimeridhika.

“Amani…” nilirudia kwa sauti ya chini.
“Jina zuri.
Na kwa mara ya kwanza, naamini  hakuna jina bora zaidi kwa mtoto aliyezaliwa kwenye mapambano haya.”

Siku zilizofuata zilikuwa za furaha na utulivu.
Brian alikuwepo kila siku, akileta maua, chakula, na hata kuchekesha wauguzi.
Lakini hatukuongea kuhusu kurudiana.
Hatukuwa tunahitaji kusema lolote —tulijua tulikuwa tunapona, taratibu.

Nilimtazama akimbembeleza Amani siku moja, nikajua kitu kimoja kwa hakika:

“Nilimpenda kupita kiasi,
lakini sasa, nampenda kwa namna nyingine  ya kiutu, ya heshima, na ya amani.”

Nilijua safari yangu haijaisha.
Lakini siku ile, hospitalini, nilihisi mwisho wa maumivu yangu, na mwanzo wa hadithi mpya.

Itaendelea…